Աշխարհում առաջին մեքենան գրանցվել է 1886 թվականին և ընդամենը 2 տասնամյակ անց ի հայտ է գալիս ավտոդպրոցների անհրաժշտությունը։
Ավոտուսուցման առաջին դասերը կազմակերպվել են Միացյալ Թագավորությունում 1909 թվականից, իսկ 1910 թվականին Հարավային Լոնդոնում ստեղծվում է աշխարհում առաջին ավտոդպրոցը, որտեղ ուսուցանում էին վարորդական գործնական և մեքենայի վերանորոգման հմտություններ։ Գործնական վարման համար դպրոցը տրամադրում էր իր սեփական մեքենաները։
ԱՄՆ-ում 1920- ականներից ճանապարհային երթևեկության կանոններն սկսում են ուսուցանել բարձր դասարաններում։ Ավելի ուշ ՝ 1933 թվականին, Փենսիլվանիայի պետական քոլեջում հաստատվեց վարորդների ուսուցման ծրագիրը։
Հայաստանում հայտնված առաջին մեքենայի մասին տեղեկությունները խիստ հակասական են, սակայն հստակ է, որ «երկաթե նժույգը» Հայաստան է հասել դեռևս առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ։ 1918 թվականին արդեն Հայաստանում հաշվարկվում էր 100 մեքենա։
Ե՞րբ սկսեցին Հայաստանում կրթել վարորդներին։ Լավ հարց է․․․ Հայաստանի առաջին ավտոդպրոցի մասին ինֆորմացիան պահպանվել է 1921 թվականի փետրվարի 24-ին լույս տեսած Կառավարության «Ազատ Հայաստան» պատոնական թերթում։ Ահա այդ հայատարարության ամբողջական տեքստը․
«Շոֆերների առաջին դպրոց Հայաստանում՝ Ա. Է. Տեր-Գրիգորյանի:
Բացվում է ավտոմոբիլիստների և շոֆերների առաջին դպրոց, որի նպատակն է պատրաստել պատասխանատու և ինտելիգենտ ավտոմոբիլիստներ և շոֆերներ: Կուրսը երեք ամսյա է: Ուսանողների քանակը սահմանափակ է: Դպրոցում ընդունվում են ԵՐԿՍԵՌ ԼՍՈՂՆԵՐ ոչ պակաս չորս դասարանյան կրթությամբ: Դպրոցը ավարտելուց հետո հաջող քննություն բռնողը ստանում է ԱՏԵՍՏԱՏ (վկայական): Լավ ավարտածները կհրավիրվեն դպրոցում իբրև ինստրուկտորներ: Պարապմունքները սկսվելու են առաջիկա մարտի 1-ից: Ընդունելությունը ամենայն օր՝ ժամը 3-ից մինչև ժամը 5-ը: Դպրոցի պատասխանատու կազմակերպիչ՝ Ա. Է. Տեր-Գրիգորյան (24 փետրվարի 1921 թ., «Ազատ Հայաստան», Երևան)»:

<<Ազատ Հայաստան>> թերթ, 1921 թ․, Երևան, Հայաստան
Հետո եկան խորհրդային տարիները և ավտոդպրոցներին փոխարինեց ԴՕՍԱԱՖ-ը։ Ամողջ ԽՍՀՄ տարածքում բացվեցին ԴՕՍԱԱՖ-ի կենտրոններ։ Այսպիսով՝ ավտոդպրոցի մշակույթը հասավ նաև Գյումրի (Լենինական)։
ԴՕՍԱԱՖ-ում մեքենա վարելու դասընթացներին գրանցվելը մեծ դժվարություն չէր։ Առավել դժվար էր ուսումնառության ընթացքը, որը տևում էր մինչև 6 ամիս՝ հաճախ շաբաթը 6 պարապմունքով։ Դասընթացների բարդությունը պայմանավորված էր նրանով, որ ապագա վարորդները սովորում էին ոչ միայն վարել մեքենա, այլ նաև վերանորոգել այն։ Այս բարդությունների հետևանքով ոչ բոլորն էին հասնում քննությունների փուլին, սակայն նրանք ովքեր համառություն էին ցուցաբերում՝ իրենց գործի գիտակներն էին դառնում։ ԴՕՍԱԱՖ-ի այս մոտեցումն այսօր շատ քիչ ավտոդպրոցներ են կիսում, մինչդեռ «մեքենայի լեզուն հասկանալն» ու «մեքենայի հիվանդությունները» ժամանակին բացահայտելը վարորդի անվտանգության թիվ մեկ երաշխիքն է։ Հարցի կարևորությունը ընկած է «Զեբրա» ավտոդպրոցի ռազմավարության հիմքում, չէ որ ավտոուսուցումն ինքնանպատակ չէ, այն կարևոր կրթական գործընթաց է, որի անհրաժեշտությունը բացահայտվել է դեռևս նախորդ դարի սկզբին։ Ավտոուսուցումը պահանջում է մեծ նվիրում, քանզի ավտոդպրոցի մատուցած որակյալ կրթությունն է նպաստում ճանապարհային անվտանգ երթևեկության կազմակերպմանը։