Ներքին այրման շարժիչը ստեղծվեց 19-րդ դարի սկզբներին, տասնամյակներ շարունակ կատարելագործվեց և 19-րդ դարի վերջին պայքարից դուրս թողեց շոգեշարժիչներին։ Որպես վառելիք սկզբում ծառայում էր լուսագազը, սակայն դրա արտադրությունը մեծ չէր, և գյուտարարները ստիպված էին նոր վառելիք որոնել։ Արդյունքում ընտրվեց բենզինը։ Սակայն բենզինը հեղուկ էր և անհրաժեշտ էր փոշիացնել այն՝ վերածելով վառելիքային խառնուրդի։ Այդ խնդիրը լուծվեց կարբյուրատորի գյուտով։
19-րդ դարի վերջերին գերմանացի գյուտարար Ռուդոլֆ Դիզելը ստեղծեց մեկ այլ տեսակի ներքին այրման շարժիչ, որն աշխատում էր ինքնաբռնկման սկզբունքով և օգտագործում բենզինից էժան վառելիք։ Այս շարժիչն ավելի հզոր էր բայց նաև՝ ավելի ծանր, աշխատում էր մեծ աղմուկով։
Ստեղծողի պատվին շարժիչը կոչվեց դիզելային։
Այս երկու շարժիչները դարձան ավտոմեքենաշինության հիմքը։ Կարբյուրատորային շարժիչը կիրառվում է փոքր ու թեթև, իսկ դիզելայինը՝ մեծ ու ծանր ավտոմեքենաներում։
Երբ ներքին այրման շարժիչն արդեն պատրաստ էր ոչինչ չէր խանգարում ավատոմեքենայի ստեղծմանը։ Առաջին ավտոմեքենան ստեղծվել է գերմանացի գյուտարար Կարլ Բենցը 1885թվականին, սակայն քանի որ իր գյուտը նա արտոնագրել է 1886 թվականին, ապա ավտոմեքենայի ծննդյան թիվը համարվում է 1886 թվականը։ Կարլ Բենցի առաջին ավտոմեքենան եռանիվ էր և կոչվում էր «Մոտորվագեն»: